Лупаков Владислав

В 1993 г. окончил Брестский государственный педагогический институт
им. А. С. Пушкина (“Учитель биологии и химии”).
До 1996 г. работал в средней школе № 7 Бреста, затем – в СШ
№ 10, а также в Брестском областном лицее им. П. М. Машерова. Член РОО «Русское общество».
Печатался в газетах «Духовный вестник», «Брестский вестник», «Народная трыбуна», а также в литературном альманахе «Вдохновение». Пишет на русском и белорусском языках.

«Здзейснілася!» (Ін. 19, 30)
 
Крычалі «Асанна!» ў надзеі
На царства зяяное яны,
А некалькі дзён праляцелі
І з гэтых жа вуснаў:
                            «Распні!»
 
У Ісціны вечнай пытае
Пра ісціну нешта Пілат
І рукі затым умывае.
Прыходзіць каманда салдат.
 
Насталі святыя мінуты:
Адвечна абраўшы Свой лёс,
За ўсё чалавецтва пакуты
Трывае Цар свету Хрыстос.
 
Дарэмна лікуюць зладзеі:
Не дадзена Вечнаму тлець,
Адбудзецца цуд у нядзелю
І смерцю зняважыцца смерць.

Валхвы
 
Валхвы з Вавілона
За зоркай ідуць
У край невядомы
На дзіва зірнуць
 
Зара асвятляе
Дарожаньку ім,
Іх слова здзіўляе
Іерусалім.
 
А далей у месца
Давіда-цара
Суцешыцца сэрцам
Вядзе іх зара.
 
Стаміла дарога,
Ды млосна душы,
Пакулечкі Бога
Яны не знайшлі.
 
Іх дух чалавечы
Не рвецца дамоў,
А толькі аб Вечным
Пачуць колькі слоў.
 
Дайшлі да пячоры,
Суцеха ў вачах.
Адбыўся праз горы
Далёкі той шлях.

Цар Мікалай
 
Цар уладарыць. Але не таму, што ён прагны да ўлады, а таму, што ён да гэтага закліканы і абавязаны; у гэтым яго служэнне. І няма нічога больш глупага, чым калі яму пачынаюць ставіць у дакор гэтае ўладаранне.
Філосаф Іван Ільін
 
 
Нявольнік славуты
За плотам схаваны
Праз безліч пакутаў
Ён шэпча:
                  «Асанна!»
 
Халопства былога
Цара зневажае
І здлоба навокал
Дурманам буяе.
 
А вязень трывае
Ахоўнікаў кпіны,
Салдата ўспрымае
Бы блуднага сына.
 
«Расія! Расія –
Любоў дарагая» –
У шэпце асінаў
Туга Мікалая.
 
Няшчасце нясецца.
Згушчаюцца хмары –
У катаў на сэрцы
Крывавыя мары.

Просветителям славян святым Кириллу и Мефодию
                  
В день Последнего звонка
 
Когда-то император Византии
Отправил двух монахов в край славян,
Дабы они язы’ки просветили
И те познали вечные слова.
 
Прошли века и памятно в народе,
Что проповедник древле говорил,
Как даровал нам азбуку Мефодий,
Как по-славянски стал писать Кирилл.
 
Песчинки букв ложатся на страницы,
Сливаясь друг за другом в горы строк,
На нас взирают давних предков лица,
Речей разумных слышится поток.
 
Питомцы днесь выходят из учельни,
Сияет знаний книжных изумруд.
Так что не зря для многих поколений
Подъяли просветители свой труд.

Воспоминание сибиряка 
С использованием забайкальского наречия
 
Мои родны просторы
Пред взором предвстают,
Где забайкальски горы
Красу свою блюдут.
 
Сдаётся, личны тайны
Речушечки журчат
И вёснами желанно
Багульник расцветат.
 
Там белки в шубах серых
Обжили дерева.
Величественна кедров
Иглиста голова.
 
Кака-то чудна тайна
Тудою завлекат,
Вхохнуть покастся мило
Таёжный аромат.
 
Мне вздумалося снова
В Сибирь послать привет,
Пущай несётся слово
Чрез Яблонов хребет.
 
Пошто, душа сибирска,
Печаль гнёшь инода?
Ты чё, не знаш, не близка
Дороженька туда?
 
Ещё кода добраться
В края те возмогёшь?
И снова возвращаться
Придётся, хошь-не хош?
 
Пондравилася, чё ли,
Оказия така?
Ну хвать кручины боле,
Уйди, моя тоска.
 
Сибиряком я всё же
Бывать не перестал.
С годами стал дороже
Край, где синет Байкал.

Памяці Афанасія Філіповіча

Дзе крэпасць сёння, Брэст стары стаяў.
У Сімяонаўскай абіцелі ігумен
За праваслаўе смела глас узняў: 
– Народзе, што ты робіш? Будзь разумен.

Святыя храмы, што па ўсёй зямлі, 
Няхай нябеснаму тут толькі служаць. 
Зноў у цяпле заскачуць матылі, 
I уніяцкая сканае жудасць.

Ён быў забіты. Там Гершонскі гай, 
Бы здраднікаў народ, галлё раняе.
Лятуць буслы адсюль у цёплы край, 
Радзіма да вясны іх пачакае.

Вясна прыйшла. Растаялі снягі, 
Сухое змылася вадою вецце, 
Свае знаходзяць птахі берагі. 
Адумайцеся, людзе ўсе, урэшце.

Ля помніка ігумену стаю
I ўдзячны пераможцу ў чорнай расе. 
...Здалёку свецяць зоры на зямлю. 
Глядзіць на нас аднекуль Афанасій…