Нажмите "Enter" для перехода к содержанию

Шинкаренко Александра

dmitriy_s 0

Шынкарэнка (Салагуб) Аляксандра Ӏосіфаўна нарадзілася 17 мая 1937 года ў вёсцы Ванелевічы Капыльскага раёна Мінскам вобласці ў сям’і чыгуначніка. 3 1955 года пражывае ў горадзе Баранавічы.
Працавала рэтушорам у фотапартрэтным цэху, старэйшай піянерважатай, метадыстам Дома піянераў, настаўніцай пачатковых класаў, намеснікам дырэктара пачатковых класаў у СШ №17.

Загадим міністра асветы «Аб прысваенні звания «Настаўнік-метадыст» па выніках атэстацыі 1983 г. за № 285-к ад 6 снежня 1983 г. узнагароджана нагрудным знакам «Выдатнік народной асветы» за № 96-к ад 30 красавіка 1987 года.
Друкавалася ў газетах «Знамя коммунизма», «Наш край», «Слава працы», на малой радзіме, у газеце «Друг пенсионера», «Суперово», у літаратурна-мастацкім альманаху «Ветразъ», у паэтычных зборніках «Крыніца дабрыні», «Баранавіцкая ліра».

РОЗДУМ

Крочыць па планеце чарговы год.
Упэўнена шыбуе без упынку.
Пільна ўглядаецца ў народ,
Чаму ваюе без прыпынку.
Зоркам цяжка разгадаць
Чаго хвалююцца зямляне.
Трасуць краіны, дзе сядзяць,
Не паспяваючы залечваць раны.
Кармільца ж наша не маўчыць,
Часам выказвае нязгоду:
То з нетраў лаваю бурліць,
То выклікае непагоду.
Вось там засыпала людзей,
А дзесь паводкаю ўсё змыла.
Шмат на зямлі такіх падзей –
Жывое жудасць ахапіла.
Адходзяць гарады ў небыццё.
Затаена гінуць пакаленні.
I так кароткае жыццё,
Меркамі галактыкі – імгненне.
Не думае насельніцтва Зямлі,
Што госці мы на гэтым свеце.
Ганебны шлях жыцця ўзялі,
Патрэбна згода на планеце.
СКАРГӀ ДЗЕДА МАРОЗА

Ну які ж я Дзед Мароз?!..
(Дзядуля енчыць усур'ёз)
Цячэ з вусоў і барады,
Каля ног лужына вады.
Адзенне ўсё маё паблякла,
А навокал як тое пекла:
Цемната і макрата,
Зусім знікла мерзлата.
Неяк нават мне няёмка –
Ну якая ж дзецям ёлка!
Мусіць, я ўжо пастарэў,
Цёплы ветрык падагрэў.
Мяцеліца заленавала,
Палеткі снегам не прыбрала.
А гэты снежань-абармот
Усё рабіў наадварот.
Не слухала мяне прырода,
Год Каня – вось невыгода!
Год Казы мо лепшы будзе,
Падфарціць зіме-прыблудзе.
У СКЛЕПЕ

Што за шум і валтузня
У склепе адбываюцца?
Гэта зноўку агурок
3 памідорам лаюцца.
Вось дык гора, вось дык гора –
Жыцця няма ад памідора.
У сваёй бочцы не маўчыць,
Усё пакрэхтвае, бурчыць:
«Я смачнейшы, я смачнейшы,
На стаде я буду першы.
У мяне шмат вітамінаў –
Усе мяне хваліць павінны
I калі я на палетку –
Мной любуюцца ўлетку».
Тут на нейкае імгненне
Ад вугла пайшло шыпенне.
Гэта ў бочцы з аіуркамі
Угару падняўся камень:
«Усе нас любяць і шануюць,
Дзеці нават нас малююць».
Забубнелі буракі:
«Усё ж такі вы дзівакі.
Людзі вельмі нам удзячны –
3 буракамі боршчык смачны.
I карысці ад нас многа –
Страўніку заўжды падмога».
Тут завохкала капуста:
«Без мяне ў гародзе пуста».
Бульба з морквай у закутку
Прашапталі хутка-хутка:
«Усе патрэбны ў гаршку.
Разам ехалі ў мяшку.
Непрыгожа зазнавацца.
Варта ўсім нам тут прызнацца:
Агародніна патрэбна
I да хлеба і без хлеба».
ПРИХОД ЗІМЫ

Достали нудные дожди.
Зима украдчиво ступает.
Хороших дней уже не жди.
Ночами почва промерзает.
Терзает ветер облака,
Бывает, солнышко проглянет.
Как будто кто-то свысока
Вещает, что она нагрянет.
Но не спешит зима, бредет…
Как изменилась всё ж природа!
Снежинок-вестников не шлет.
Пришел декабрь – последыш года.
Тяжелых снежных облаков
Не собирает, не хлопочет.
Увидеть разницу веков
В глобальном потепленье хочет.
ОСЕНЬ

Улыбнулась осень бабьим летом,
Все окрасив в золотистый цвет.
Надо ли грустить об этом,
Что она последний шлет привет?..
Мелкий дождик сеет, как сквозь сито,
Все окутал надоедливый туман.
Не жалей того, что пережито,
А улыбки осени – обман.
В оцепененье сонном все деревья
Крепко спят, им это нипочем.
Значит, уж пришло такое время,
Чтобы поразмыслить о былом.
Не беда, что годы пролетели.
Были в жизни радость и тепло.
Пусть не получилось, что хотели,
Но не все ж хорошее ушло.
В поздней осени и зимних буднях
Не найдешь того, что не пришло.
Не пеняю на судьбу, не хмурюсь,
Что назначено – меня нашло.

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *