Антаноўскі Мікалай Дзмітрыевіч нарадзіўся 6 студзеня 1952 г. у вёсцы Сташаны Пінскага раёна ў сялянскай сям’і. Тут жа скончыў сярэднюю школу, працаваў у калгасе. Служыў у войску. Пасля быў літаратурным супрацоўнікам Ганцавіцкай раённай газеты «Савецкае Палессе».
Паступіў на факультэт журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Закончыў вучобу ў 1978 годзе і быў накіраваны на працу ў Браслаўскую раённую газету «Браслаўская звязда». У 1982 годзе пераехаў у Пружаны, працаваў у раённай газеце загадчыкам аддзела пісьмаў. З 1984 года па 2016 год – галоўны рэдактар газеты «Раённыя будні».
Піша вершы са школьных гадоў, друкаваліся яны ў газетах «Піянер Беларусі» і «Полесская правда».
Член Саюза пісьменнікаў Беларусі з 1996 года. Уганараваны званнямі: «Заслужаны журналіст Беларускага саюза журналістаў», лаўрэат рэспубліканскага журналісцкага конкурсу «Залатое пяро», «Выдатнік друку Беларусі». Прызнаннем асабістага ўдзелу ў грамадскім і творчым жыцці вобласці стала рашэнне аблвыканкама аб прысуджэнні Антаноўскаму М. Д. ганаровага звання «Чалавек года-2009».
Выдаў кнігі:
Антаноўскі М. Святаяннік: Зборнік вершаў. – Мн.: Беларускі дом друку, 1993.
Антаноўскі М. Падсочаны бор: Зборнік вершаў. – Пружаны, 1997.
Антоновский Н. Зелёная рапсодия: леса и лесоводы Пружанщины: документальный очерк. – Брест,2004.
Пружаны і ваколіцы = Pruzhany district”:фотаальбом//Аўтары тэксту: М. Антаноўскі і У. Шпарло. – Брэст, 2013.
Сааўтар калектыўных зборнікаў:
«Паміж Бобрыкам і Ланню», «Анталогія беларускага санета», «Нашчадкам слова застаецца», «Дзядзінец».
Вершы друкаваліся ў часопісах «Нёман», «Маладосць», «Белая вежа», «Беларуская думка», газетах «ЛІМ», «Раённыя будні».
* * * За лесам палавее жыта, За жытам – зноў шумяць лясы. Бяды нямала перажыта, Не раз гарэлі каласы. Але мы ўпарта жыта сеем І садзім хвойкі і дубкі. На лёс свой скардзіцца не ўмеем, Надзея – на цяпло рукі. І як бы нас ні церла доля, Каб адракліся ад высноў, – Змахнеш слязу на родным полі Ды і ў жыццё паверыш зноў.
Жыццёвая балада Калі вайна круціла жорны, І на палескае сяло Лёг цень, нібы асмалак, чорны – Мяне тады шчэ не было. Калі загінуў дзед без вестак, І дзядзька галаву злажыў На вышыні чужой за Брэстам, – Я і тады яшчэ не жыў... Ды вось у курныя зямлянкі, Пад стрэхі збедавалых хат Прыйшло яно зялёным ранкам, Святое свята з усіх свят. І слёзы радасці салдатак, І слёзы сплаканых удоў, І галашэнне-стогны матак (Крый Божа перажыць сыноў!), Як кроў надзеі і пакуты, Як сіла гневу і цяпла, Як немач болю і атруты, Як гордасць праўды і святла, Гаюча, Узбуджана, Збалела Ўліліся ў спляценне жыл – І я з’явіўся на свет белы, Каб доўга-доўга жыць і жыць. Я абавязан быў з’явіцца, Каб нарабіцца: Наарацца, Набудавацца, Накасіцца, Нацалавацца, накахацца, Нацешыцца, намілавацца За тых, хто, кулямі абраны, Упаў у пыл, гарачы снег І хто, з франтоў прынёсшы раны, Араць не выйшаў па вясне, Хто пад гармонік – жалю зброю – Збіраў у шапкі медзякі І хто залічаны вайною Быў у бязногія палкі... Зямля мая! Мне дай іх сілы, Малю: Не дай мне забыцця, Што безыменныя магілы Таксама ёсць працяг жыцця, Не дай дачасна мне стаміцца, Не пашкадуй дабра, любві... На свет пашчасціла з’явіцца – Жыві, Жыві, Жыві!..
Тры бярозы Тры бярозы за сялом – Як тры лёсы Скрушных самых, А пабачу – I цяпло, Быццам верніку ля храма. Тры бярозы за сялом Даражэй за лес, за пушчу... Калі-небудзь мы памром. Толькі ці адпусцяць Тры бярозы за сялом?..
Сярод лістоў І з ценем смутку, нейкага папроку Сябе спытаю: «Хто ты на зямлі?» Няўжо як ліст самотна-адзінокі Сярод лістоў, што сыплюцца з галін? Хаджу ў задуме ціха між бярозаў І, ап’янелы, можа, ўпершыню Так разважаю аб жыцці цвяроза І так высока сэнс яго цаню. Таму прычынай, мусіць, гэта восень – Нібы ў яе патрапіў неспадзеў, Калі шукаюць вочы ў небе просінь, А бачаць шэрыя шкілеты дрэў. І хоць я знаю, што пасля завеяў У прадчуванні з выраю гракоў Вішшо бяроз ізноў заружавее, Сумніў гняце з упартасцю грахоў. А мо сумніў мой – толькі бура ў шклянцы, Калі душа так прагне цеплаты?.. Ах, як зайздросна ў паўсонным танцы Ляцяць з бяроз спакойныя лісты!
Санеты для каханай (З вянка санетаў «Каханне») 1 Душой пасеяныя кветкі... Іх не пабачыш, не кранеш рукой, Ды толькі ведай: для цябе адной Растуць іх цэлыя палеткі. І хай, нібы ад горкай рэдзькі, Паморшчыцца эстэт-пашляк і той, Хто лічыць іх хімернаю журбой,– Табе, табе дарунак рэдкі! Хай трызніць казкай нашая зіма, Калі нудота просіцца сама Зусім не госцяй – гаспадыняй, О, як тады патрэбна скроні скронь! О, як да месца зноў вяргіня На схіле сноў начных і ясных дзён! 2 На схіле сноў начных і ясных дзён Прыходзіць зноў жаданы ранак З усмешкай мілаю каханай І сонцам расфіраненых акон. Зрунелае пяшчотнасці загон Пералапачваю старанна, Я – твой прыгонны, мая панна, Мне даспадобы гэтакі прыгон! Якою меркай волю мерыць? Не страшна ўласны лёс даверыць Таму, хто не адводзіць свой пагляд, Калі ў трымценні шлюбнай свечкі Пад купал, дзе сышоўся далягляд, Паклічаш ты пяшчоту ў сведкі. 3 Паклічаш ты пяшчоту ў сведкі, Калі скразняк падуе ледзяны, І нераскручаны сувой віны – Пасаг ад зайдрасці-какеткі – Без марных слоў, без фразаў едкіх Глыбей схавае куфар таямны, Каб засцярога золакам вясны Часцей прыходзіла ў адведкі, Каб салавей, пяюн і дырыжор, Настройваў сэрцы толькі на мажор І спевам для адной-адзінай Гнаў прэч ляноту ложка і скрозь сон Засведчыў ранішняй гадзінай, Што я, шчаслівы, здаўся ў твой палон.
Литература:
- Антаноўскі, М. Д. Святаяннік : вершы / Мікола Антаноўскі – Мінск : Полымя, 1993. – 30 с. – (Бібліятэка часопіса «Маладосць»)
- Антаноўскі, М. Д. Падсочаны бор : вершы / Мікола Антаноўскі. – Пружаны : Газ. «Раён. будні», 1997. – 127 с. – Змест: Цыклы: І сення, і заўтра, і ўчора; Цяпло вачэй; Край святла і бяроз.
- Антаноўскі, М. Д. Як ліст сярод лістоў… : лірычны роздум / Мікола Антаноўскі. – Брэст : Альтернатива, 2019. – 179 с.
- Пружаны і ваколіцы = Pruzhany district : [фотаальбом / аўтары тэксту: М. Антаноўскі і У. Шпарло ]. – Брэст : Рэкламна-інфармацыйнае агенцтва «Вечерний Брест», 2010. – 96 с.
- Антаноўскі, М. Д. Напамін пра ліпень 44-га ; Памяці Алеся Каско : [вершы] / Мікола Антаноўскі // Літаратура і мастацтва. – 2020. – 17 красавіка (№ 15). – С. 13.
- Антаноўскі, М. Д. Грыбасей ; Антонаўкі ; «Пастукаецца ў шыбу сініца …» ; Сэрца : [вершы] / Мікола Антаноўскі // Заря. – 2018. – 12 апреля (№ 42). – С. 18.
- Антаноўскі, М. Д. Перадзім’е ; «Прыходзіць ён як непазбежнасць …» ; «Рыжы стог пад цыратай …» ; «Сягонне дзень – як сон неверагодны …» : [вершы] / Мікола Антаноўскі // Заря. – 2018. – 13 октября (№ 103). – С. 16.
- Антаноўскі, М. Д. « Халодны снег на свет цярушыць…» ; Пясчанка : [вершы] / Мікалай Антаноўскі // Заря. – 2006. – 7 декабря.
- Антаноўскі, М. Д. Сябпы ; Корч ; Ля кастра ; Сцяжына ; Наперад : [вершы] / Мікалай Антаноўскі // Заря. – 2002. – 5 января.
- Антаноўскі, М. Д. Над Вісліцай ; «У суседкі зноўку скрыпка плача …» ; «Гусцее ноч …» ; Будзе ;
«І аднойчы патруцяцца кветкі …» ; «Калі я верыў у цябе …» : [вершы] / Мікалай Антаноўскі // Народная трыбуна. – 2002. – 16 лютага. - Антаноўскі, М. Д. Божы дар : [верш] / Мікалай Антаноўскі // Народная трыбуна. – 1998. – 31 снежня.
- Антаноўскі, М. Д. 1955-ы ; Дадому ; Паэт ; «У таполях заблудзіўся ветах …» ; «Навошта мне душы пярэчыць …» : [вершы] / Мікалай Антаноўскі // Заря. – 1996. – 5 сентября.
