Яцук Таццяна Мікалаеуна нарадзілася 19 сакавіка 1963 года ў вёсцы Радагошча Навагрудскага раёна Гродзенскай вобласці. У 1980 годзе закончыла Валеўскую сярэднюю школу. У гэтым жа годзе паступіла на філалагічны факультэт БДУ, які закончила ў 1985 годзе. Працавала на Барысаўшчыне. 3 1988 года жыве ў горадзе Баранавічы, працуе настаўнікам беларускай мовы і літаратуры.
Друкавалася ў калектыўных зборніках «Вусны», «Ліра», «Крыніца дабрыні», «Память храним», літаратурных альманахах «Жырандоля», «Новы замак»; «Настаўніцкай газеце», у раённых перыядычных выданнях. Аўтар зборнікаў вершаў «Груша над абрывам» (2017), «Маладосць на выданні» (2017), «Валошкавыя сны» (2018), «Поэма блукання і веры» (2019), «Бліскавіцы над Свіцяззю» (2019).
Сябра Союза беларускіх пісьменнікаў. Член Міжнароднай асацыяцыі пісьменнікаў і публіцыстаў (МАӀШ). Кіраўнік літаратурнага аб’яднання «Купальскія зоры» пры Баранавіцкай цэнтралънай бібліятэцы.
СПАДЗЯВАННӀ Спавіты думкі маладой уцехай, Спавіты дзень завоблачнай маной, Дзе вечар, бы разбэшчаны каубой, Змагаецца за ціш з няўлоўным рэхам. А ціш сваволіць зданию безгалосай, А ціш крычыць маўклівым дзіваком, У сэрцы гоман. Гучны метраном Маланкаю ўпіваецца ў пракосы. I звар'яцела немая ралля, Згубіўшы залатыя пасмы жыта. Зыркае лета промнямі нябыту, Дзе замаўчала ў роспачы зямля. Мана, і цішыня, і рогат поўні З'яднаны блізнюковаю зарой. У полымі нязбытнасці спакой. I спадзяванні існасці не роўня.
РАЗБЕЖНАСЦЬ ДЗЁН А можа зоркі проста ашалелі, Стаміўшыся масціць брады няўдач. Анёла ў паднябессі стыне плач. А паміж небам і зямлёй – арэлі. Навыперадкі дні бягуць і ночы. Лёс перастаў разбег іх таймаваць. Не супыніць разбежнасць, не стрымаць. Гараць надзеяй стомленыя вочы.
Я АДРАКУСЯ… Я адракуся ад твайго цяпла, Не грэюцца ля штучнага каміна. А незабыўны голас лебядзіны Гарыць і душу спальвае датла. Дзень безнадзейна моліцца вясне, Маланка – нечаканая навала – Па сэрцы паласне лязом кінжала I ў сховах, нібы ў памяці, засне, Перацярэбіць пакрысе шляхі, I будзе саграваць на раздарожжы. Я думкі аб табе на шлях памножу I дзень зайграе болем трапяткім.
ПЫТАННӀ Недасказанасць. Недамысленне. Карамыслы жыцця людскога. Я пытальна запітана высямі I разумнасцю мудрага слова. Нечаканасць шляхоў развенчаных, Выпадковасць, абрыў і вечнасць… Спадзяванне маё сустрэчнае, Ды надрыўнасць – страт недарэчнасць. А жыццё стракаціць успамінамі, Сее яснасць і шэрую мутнасць – Не магу звязаць у адзінае, Не маіу растлумачыць сутнасць. А сусвет шчыруе пытаннямі, I лютуе зіма маразамі. Я блукаю дарогай-тайнаю, Што кіpye людскімі шляхамі.
МУЗЫКА ВАЧЭЙ Я зразумела ўсё. Невыпадкова I першы погляд, і святло вачэй. Вячэрні спеў і водар вечаровы I светлячковых музыка вачэй. Загаманіла рэчка аб далёкім, Шапнулі клёны полю аб красе. Упалі мне пад ногі ўсе аблокі, I бусел адазваўся на страсе. Аднекуль голас твой зляцеў у росы, Сышоў з нябёсаў казачны пагляд, А над ракою плыў і славіў вечар Туман бялёсы. Гойдаў зоркі сад.
